Outplacement Exit?

Het is nog niets eens zo heel lang geleden dat als je over reorganisaties sprak, je automatisch een link legde met groots opgezette outplacement-trajecten. Voor vakbonden waren deze cruciaal in de onderhandelingen. Naast de grote outplacementbureaus liepen ook organisaties als Start en Randstad binnen op hun outplacementdiensten. Zij konden tenslotte bogen op een wijdverbreid netwerk van uitzendvestigingen.

Overal werden centra opgericht waar kandidaten samen konden komen om in bladen als Intermediair en Binnenlands Bestuur vacatures af te struinen. Onmisbaar was het blad ‘Het Vacatureoverzicht’, waarin samenvattingen te vinden waren van alle vacatures die die week in de dag- en weekbladen hadden gestaan. Op de computer kon men fraaie cv’s in elkaar draaien (WP 5.1) en een trainer was aanwezig om gesprekken te oefenen.

Op een enkele uitzondering na, is outplacement inmiddels een verschijnsel in de marge geworden, een onderdeeltje van de werkzaamheden van een loopbaanadviesbureau. Niet zelden wordt outplacement in een sociaal plan slechts opgenomen voor de vorm, om rechters en vakbonden te plezieren. Vaak bestaat de mogelijkheid om het geldbedrag dat voor het gebruik maken van outplacement vrijgemaakt is, als een bedrag bij de beëindigingsvergoeding op te tellen. En van die mogelijkheid wordt grif gebruik gemaakt.

Het lijkt erop dat outplacement hetzelfde lot is beschoren als het fotorolletje en de cd-single. Vanzelfsprekend speelt internet een rol. Mobiliteitscentra zijn overbodig geworden. Men vindt zelf de vacatures, leert hoe je een cv opstelt en boort eigenhandig nieuwe netwerken aan. Voor het stuk rouwverwerking en het ‘wie ben ik-wat wil ik-wat kan ik’ vraagstuk lopen we net zo makkelijk bij een psycholoog of een loopbaanadviseur naar binnen.

Daarnaast is de medewerker anno 2008 al lang niet meer de betrokken medewerker die tot in lengte der dagen bij zijn baas blijft en de wereld in elkaar ziet klappen als er ergens een stekker wordt uitgetrokken. Zelfredzaamheid en professionele afstandelijkheid is inmiddels tot diep in verschillende leeftijdscategorieën en beroepsgroepen doorgedrongen.  De gebakken lucht die overblijft is het overblijfsel van veranderde tijden. Zullen we afspreken er niet nostalgisch van te worden?

Bron: P&Oactueel